In de Afrikaanse woestijn zagen een paar Duitsers vruchtbare landbouwgrond. Deutsch-Südwest Afrika was het resultaat. Ook in het huidige Namibië zijn deze Duitse sporen nog zichtbaar.
De zon brandt meedogenloos op de pastelkleurige muren van het Altes Ambtsgericht. Alles aan het gebouwtje is Duits: de dakrand, de ramen en de letters op de gevel. Dit gebouw hoort thuis in een slaperig Duits dorpje, maar staat in Swakopmund in Namibië.
Duitse straatnamen
De straatnamen van Swakopmund en Windhoek klinken niet bepaald Afrikaans. Rhode Allee, Bahnhof Street en Bismarck Street. In Namibië zijn de Duitse invloeden nog altijd aanwezig. Tussen 1884 en 1915 was Namibië een kolonie van het Duitse keizerrijk. Tijdens die dertig jaar veranderde Namibië voorgoed.
In 1882 vroeg een handelaar uit Bremen aan de Duitse keizer om steun en bescherming. Hij wilde een handelspost bouwen in het zuidwesten van Afrika. De Duitse keizer wilde niet achter blijven bij de kolonisatiedrang van Engeland en Frankrijk en gaf toestemming. Deutsch-Südwest Afrika werd gesticht.
Weinig Duitse bewoners
Toch liepen de Duitsers niet echt warm voor een tropisch avontuur. Tijdens de dertig jaar durende kolonisatie woonden er nooit meer dan 12.000 Duitsers in Namibië. Het land bestaat voornamelijk uit woestijn.
Twee lokale volken, de Nama en de Herero, vechten dan al jaren met elkaar over de vruchtbare landbouwgrond. Daar maken de Duitsers handig gebruik van. Zij bezetten te midden van het strijdgewoel de beste landbouwgrond.
Holocaust
De Nama en de Herero komen in opstand tegen de Duitsers. De uitbuiting, ongelijkheid en achterstelling door de Duitse overheersing wekt de woede van de oorspronkelijke bewoners. Aanvankelijk is Duitsland niet opgewassen tegen de krijgshaftige rebellen. Met de komst van 14.000 Duitse soldaten keert de strijd echter.
De Duitse soldaten zijn meedogenloos. Ze jagen hun vijand de woestijn in, bezetten waterputten en doden iedere Nama of Herero die in de buurt komt. Hele dorpen worden uitgemoord. Ongeveer 65.000 Herero en 10.000 Nama komen om het leven. Sommige historici zien in deze genocide in Namibië een voorteken van de Holocaust.
Zuid-Afrikaanse kolonie
De overlevende Nama en Herero worden na de opstand slecht behandeld. Ze worden gediscrimineerd en uitgesloten en hun bezittingen worden afgenomen. Het is voor Namibië slechts het begin van een lange periode waarin discriminatie en racisme tot officieel beleid worden verheven.
Na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog nemen Zuid-Afrikaanse troepen bezit van Namibië. De apartheid wordt ook in Namibië ingevoerd. Tot 1990 blijft het land een kolonie van Zuid-Afrika.
Stamhoofden herdenken
Nu, bijna honderd jaar nadat Duitsland Namibië als kolonie verloor, zijn de Duitse invloeden nog altijd te zien. Veel afstammelingen van de kolonisten spreken Duits. In de bars wordt Duits bier geschonken en de stationsstraat heet Bahnhof Straat.
De genocide van de Nama en Herero zijn echter gevoelige gespreksonderwerpen. De Namibiërs met Duitse voorouders menen dat de Britten en de Fransen minstens net zo wreed waren in hun kolonies.
Maar ieder jaar, op 25 augustus, schuifelt een lange stoet Herero-burgers door Okahandja, een plaats vlakbij Windhoek. Een voor een raken de mensen de graven aan van beroemde stamhoofden, omgekomen in de genocide. Vergeven is moeilijk, vergeten lijkt onmogelijk.
